De mens als gevangen in zijn rommel
De mens als gevangen in zijn eigen
rommel.
Het plastic verstikt het leven in
de zee. De afval bergen overdekken
de aarde. De atmossfeer vertoont
grote gaten door de uitstoot van
CO2.
De mens als rentmeester van de aarde
kent pas het belang van zijn waarde
als hij zijn tekortkoming erkent.
Hij achter de feiten aan rent.
Te laat voor de door verzuring
stervende bomen. Buiten adem vergeefs
pogend om tot een verantwoordelijke
keuze te komen
rommel.
Het plastic verstikt het leven in
de zee. De afval bergen overdekken
de aarde. De atmossfeer vertoont
grote gaten door de uitstoot van
CO2.
De mens als rentmeester van de aarde
kent pas het belang van zijn waarde
als hij zijn tekortkoming erkent.
Hij achter de feiten aan rent.
Te laat voor de door verzuring
stervende bomen. Buiten adem vergeefs
pogend om tot een verantwoordelijke
keuze te komen
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Zondag, maart 11, 2018 07:56 |
| De mens stikt in zijn eigen rommel. Waar blijft de uitvinder van de definitieve oplossing, moet misschien nog geboren worden Willem. Wens jou een mooie zondag. Anneke |
|
| Clarice: | Zaterdag, maart 10, 2018 19:12 |
| Het is al te ver gekomen, klopt Willem. Het vraagt een mentaliteitswijziging op grote schaal. Goed geschreven, gts Clarice | |
| teun hoek: | Zaterdag, maart 10, 2018 18:27 |
| wij weten het , voelen het en wij hebben geen oplossing helaas. te veel mensen, te veel verlangens. h gr. th | |
| Avr: | Zaterdag, maart 10, 2018 17:58 |
| Mooi aangekaart! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Willem B. Tijssen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 10 maart 2018 | ||
| Thema's: | ||