Oproep aan de mens
De Krokus praat tegen de Narcis
Met onze natuur is het helemaal mis.
Wij staan hier fier met onze kleuren te pronken
Vroeger hadden de akkers al naar gier gestonken
Vogels hadden het toen druk met nestjes maken
De merels zongen van vroeg tot laat van de daken
Ik vind het nog koud; zegt de narcis, helemaal niet blij
Er is nog niet zoveel te beleven hier in de wei
De krokus kijkt op om een zonnestraaltje te voelen
kijk Narcis; zie je die mollen daar de wei om woelen?
Aan de boomtakken zitten nu wel kleine knoppen
Maar ik zie nergens dat er vrouwen hun kleden kloppen
Ach lacht de Narcis, nu zullen zij mij niet zo snel plukken
Of mij met hele wortels uit de grond proberen te rukken
Ja, bromt de rustige Hazelaar, ik heb ook al wat twijgen
Maar die temperatuur mag nu van mij wel wat gaan stijgen
Iedereen is of lijkt maar moe en zij zien ook wat pips
Ja, schreeuwt de Ekster, ik heb voor hen nog wel wat tips.
Weet je nog, fluistert de Krokus, dat hier Fluitenkruit stond
En Kamille; ook Dovenetels, toen was de grond nog gezond
maar nu zie ik nog geen ene kikker ook geen ene Vlinder
Nee, alles is veel saaier het wordt echt allemaal wat minder.
De Narcis opent haar kelk en rekt zich uit zij staat recht op haar steel
Kom maar naar mij lieve Vlinders, ik heb volop stuifmeel.
Gelukkig gaan de mensen nadenken en minder de Natuur slopen
Zo wordt nog het een en ander gered voor de jeugd mag ik hopen!!
Geschreven door J.v.B