kinderen
toen de kinderen het huis uit gingen
moest ik mijn verdriet bedwingen
hoe oud ze ook worden
men wil er blijven voor zorgen
wou hen niet in de weg staan
dus liet ik hen begaan
in het begin had ik het zwaar
wist niet hoe het hen zou vergaan
nu zie ik hoe gelukkig ze zijn
is het allemaal weg de pijn
de band die we hadden is gebleven
ook al leiden ze nu hun eigen leven
er is nog zoveel dat ons verbindt
het blijft toch steeds jouw eigen kind
ze zijn nu zelf ouder geworden
en maak me nu geen zorgen
ik wil hen het geluk gunnen
weet dat ze het kunnen
Reacties op dit gedicht
| Clarice: | Woensdag, april 11, 2018 20:37 |
| Dat lijkt me zeker moeilijk maar aan de andere kant is het ook een goed teken dat ze op eigen benen willen staan. Mooi gedicht, Youkie. Gts, Clarice | |
| teun hoek: | Woensdag, april 11, 2018 14:59 |
| wie weet hoeveel pril geluk je nog wacht. th | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, april 11, 2018 10:12 |
| Jij hebt vast een een gezonde basis gelegd Youkie. Mooi gedaan! Fijne dag gewenst Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: youkie | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 april 2018 | ||
| Thema's: | ||