psychiatrie
hoor ze toch
eens praten,
over patienten,
ach het was beter
zo voor hem haar,
ze heeft nu rust,
zo praten ze in
de psychiatrie,
over psychisch
zieke mensen,
als of dat geen
mensen zijn,
maar nummers,
gewoon mens
onterend,
en totaal gebrek
aan liefde voor
de zieke medemens,
waarom moet het
zijn zoals het is,
en niet anders,
zoals ik graag
gewild had,
ik heb geleerd
van mijn fouten,
maar toch sta ik
aan de afgrond,
de wanhoop nabij,
nog even en ik
val in een zwart
gat,
waar ik naar zit
te kijken,
waar zal ik be-
landen,
de hel,
de hemel,
een andere
dimensie,
wie zal het
zeggen,
ik wacht wel af,
zie wel wat er
gaat gebeuren
met mijn leven,
Reacties op dit gedicht
| EXPLICIT: | Dinsdag, april 17, 2018 00:53 |
| Uit duizenden dromen valt er altijd vast wel één, waarom zal jij dat zijn? Uitverkoren? | |
| Clarice: | Maandag, april 16, 2018 21:46 |
| Meestal wanneer je het niet meer ziet zitten, komt er iets dat dan toch weer wat moed geeft. Ik hoop het voor je, gts en sterkte Clarice | |
| Aquarel: | Maandag, april 16, 2018 10:39 |
| We zijn zoveel meer dan ons ziektebeeld. Ik zal voor je bidden dat je in het leven meer zult genieten en goede momenten de moeilijke mogen helpen dragen. Liefs, Aquarel |
|
| teun hoek: | Maandag, april 16, 2018 10:14 |
| d hemel wacht op die in God geloven en dat doe je. h gr. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: zomerkind | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 april 2018 | ||
| Thema's: | ||