stramien
alles komt
steeds op
hetzelfde
neer in het
leven,
het ritme van
de golven,
de cyclus van
de planeten en
de zon,
dag en nacht
ritme,
regen en zonne-
schijn,
een nauw stramien
zo is het leven,
als mens moet je
je aanpassen,
anders word je
meegesleurd door
de hoge golven,
ik kijk niet meer
in de spiegel,
ik weet toch al
het antwoord,
mijn verwrongen
gezicht valt niet
meer in de plooi,
kijk naar mijn
lelijke smoel,
ik zal sterven,
de spiegel ver-
telt mij geen
leugens,
Reacties op dit gedicht
| Artifex: | Woensdag, mei 30, 2018 20:36 |
| Structuur kan steun bieden, maar als het je bindt, moet je zelf kleine golfjes maken met je grote teen... | |
| waterval: | Woensdag, mei 30, 2018 16:03 |
| 't zijn nochtans niet zoveel plooien om een glimlach te maken... groetjes van ~~~waterval~~~ |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, mei 30, 2018 10:10 |
| is dat zo? | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, mei 30, 2018 09:24 |
| Sla de spiegel kapot Zomerkind, en schaterlach om je plooien, die doen toch niet zeer. Zonnige groet en fijne dag. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: zomerkind | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 30 mei 2018 | ||
| Thema's: | ||