niets zal mij ooit verdrijven
de nacht nog jong
droomt ’t stille land
daar buiten grijs in nevels
en voor het huis
een eik die zingt
in wind die nu
stormachtig klinkt
na diep verbrande dagen
de plassen spiegelen
de maan
in eerste witte sluiers
en in jouw haar
mijn liefde woont
zelfs ongezegd
en onbesproken
ver tot in onze herfst
het is zoals wij
‘t bonte vingen
reeds zielsverwant
kusten wij urenlang
met mond op mond
in tijd verstarde zinnen
in onze blikken al de lach
die oude pijn verzachtte
en ‘k voel jouw zijn
bij elk gestreel
en niets zal mij verdrijven
uit ’t hart van jou
uit ’t stil geluk
waarin wij nu verblijven
sunset 25-08-2018
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Maandag, augustus 27, 2018 08:26 |
| Frank_V, Dank je voor je lezen en waarderend reageren. Nog een heel fijne maandag en warme vriendschappelijke groet, |
|
| Frank_V: | Zondag, augustus 26, 2018 06:40 |
| Heel mooi en gevoelig! | |
| sunset: | Zaterdag, augustus 25, 2018 21:45 |
| Aquarel, Dank je voor je lezen en je waarderend reageren en geniet van een heel rustige zaterdagavond. Lieve genegen groet, |
|
| Aquarel: | Zaterdag, augustus 25, 2018 12:42 |
| Dit is weer echt een parel Sunset. Zo mooi... Liefs, Aquarel |
|
