wit als versteende koralen
jij balanceert op eerste zonnedraden
een ophanging uit lichtbanen
geweefd door de kieren van lamellen
en jij vraagt waarom onze lijven zweven
in jouw ogen die nog slaperig zijn
en het zien niet echt zien
ligt goudkleurig de omkadering van de zon
traag opbloeiend in het oosten
onder de naad van jouw wimpers
groeit de stoel uit zijn schaduw
en het bed en jouw borsten glanzen wit
als versteende koralen
jouw ogen, jouw mond: een masker van de nacht
waarin alles ons zo vertrouwd is
tot ver achter de grenzen van deze kamer
en wij verder kijken, hemelhoog
tot waar licht alles onzichtbaar maakt
sunset 09-09-2018
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Maandag, september 10, 2018 07:37 |
| Clarice, Dank voor je lezen en herkennend waarderend reageren. Nog een prettige maandag verder en warme genegen groet, |
|
| Clarice: | Zondag, september 09, 2018 22:33 |
| Mooi geschreven, sunset. Soms wil je naar de hemel kijken en daar het antwoord lezen dat alles goed komt ook al zie je het in de verste niet. Gts Clarice | |
