jij, lief mooi mensje (voor mijn dochters)
tussen het vreemde
houd jij je ogen gesloten
neen, niet deze, andere
die zacht op klippen breken
van bruggen springen
en toch niet vallen
branden en niet branden
over het lachen van anderen
leg jij het jouwe
als laatste steen
twee koele saffieren zijn jouw armen
in jouw borst klopt een opaal
uit jade jouw benen
en je lijf hard als staal
ween niet
want doe je het toch
rollen kleine paarlen
uit jouw mond
jij, lief mooi mensje
sunset 12-09-2018
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zaterdag, september 22, 2018 09:41 |
| marchiano di noche, Dank je voor je lezen en heel mooi poëtisch reageren. Mijn re is zo laattijdig omdat ik wegens acute hartproblemen kortstondig werd opgenomen in het ziekenhuis. Warme vriendschappelijke groet en nog een heel fijne zaterdag, |
|
| marchiano di noche: | Donderdag, september 13, 2018 14:55 |
| wow! zeker mooi! klinkt/voelt aan als 'n mensje mooi, van broos als zacht fluwel, maar niet als breekbaar open, als oester die een parel koestert, ontstaan uit 'n zandkorrel klein, voorzichtig durven groeien, van beschermd veilig achter'n pantser,van open tot soms geschrokken van hardheid.. dus weer snel dicht... teruggetrokken in stilte... ( om zo in die stilte de fluisteringen te horen van je hart) | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 september 2018 | ||
| Thema's: | ||