Vluchten

Ik ren
maar weet niet waar naartoe
Ik wil niet meer
Ik ben zo moe

Door de bossen
Daarachter de zee
Zo mooi, en tegelijkertijd verradelijk
Waarom neemt ze me niet mee?

Ik ren
Ik ren aan één stuk door
Ik voel me zo waardeloos
Waarom ik, waarvoor?

Ineens is er die rust
Maar het voelt zo wrang
Ik staar over het water
Tranen stromen over mijn wang

Ik kán het niet
Weglopen voor alles en iedereen
Ik schiet er niks mee op
Waarom voel ik me zo alleen?

Vluchten, ik wil het zo graag
Maar ik verroer me niet
Blijf hier net zolang zitten
Totdat iemand me ziet

Iemand, die me helpen wil
Die zijn armen om me heen slaat
Die me liefde geeft en troost
Die me nooit meer alleen laat

Ik kijk in de verte
En zie iemand lopen
Is dat eindelijk degene
Op wie ik zat te hopen?

Geschreven door

muissie

Reacties op dit gedicht

muissie vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

snuffie:	Donderdag, mei 30, 2002 16:14
Ik ken dat gevoel. Alleen is er bij mij diegene nog niet gekomen. heel mooi. Kuzzz snuffie

hanny :	Donderdag, mei 30, 2002 14:31
Lieve Rianne, Later denk je, was ik dit? Want ik weet zeker, dat je hier weer uit komt!! Liefs Hanny.

wil melker:	Donderdag, mei 30, 2002 13:51
lieve rianne er zijn altijd mensen die op je wachten. liefs wil

Over dit gedicht

Auteur: muissie
Gecontroleerd door: Firebolt
Gepubliceerd op: 30 mei 2002
Thema's: [Angst] [Eenzaamheid] [Verwarring]