maar altijd nog bij mij
nog hoor ik jouw adem
telkens weer
op de dorpel die leven deelt
in binnen en buiten
jouw lijfje zit voor eeuwig
vastgeroest in weg en hier zijn
en ’s ochtends ga ik door je heen
voel de warmte van je lichaam
en ruik nog steeds
die penetrante ziekenhuisgeur
voor jou heb ik me nooit afgesloten
sinds je geboorte en je sterven
ben jij steeds weg
maar altijd nog bij mij
sunset 13-11-2018
Reacties op dit gedicht
| Clarice: | Dinsdag, november 13, 2018 14:40 |
| Heel mooi geschreven, Sunset. Zoals het voelt. Tijd doet daar weinig aan. Gts Clarice | |
| sunset: | Dinsdag, november 13, 2018 14:22 |
| voske, Dank je voor je lezen en reageren. En ja, je draagt het altijd met je mee. Nog een vredevolle dinsdagnamiddag verder en een vriendschappelijke groet, |
|
| voske: | Dinsdag, november 13, 2018 13:36 |
| Het blijft een gemis. | |
| sunset: | Dinsdag, november 13, 2018 11:49 |
| teun hoek, Avr Dank jullie wel voor jullie lezen en invoelend reageren en nog een heel liefdevolle dinsdag verder. Ondanks dat het gebeuren al meer dan 5 decennia achter mij ligt, blijft de pijn en het gemis nog steeds in mij sluimerend aanwezig. Warme groetende genegenheid, |
|
| Avr: | Dinsdag, november 13, 2018 11:14 |
| Droef mooi gedicht, sunset! Sterkte! | |
| teun hoek: | Dinsdag, november 13, 2018 10:14 |
| dierbaar th | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 november 2018 | ||
| Thema's: | ||