We branden een kaars...
In monologe conversaties brak ik stilte met gefluister,
de werkelijkheid zat mee aan tafel.
Ik had de tijd noch de kracht om luid te praten,
want er stonden bloemen op je te wachten
en schaduwen in het zicht verankerd.
Een schrijnende echo in de herhaling van het klokkenspel
verklaarde het rouwbeklag en de aanwezige woorden.
Ze telden niet als waarheid.
Ik sprak met gevoelloze vingers en gesloten verlangens
en zag hoe jij verdween diep in de omgewoelde aarde...
esteban 17/12/2018
Reacties op dit gedicht
| claire vanfleteren: | Dinsdag, december 18, 2018 11:22 |
| Droevig maar mooi geschreven | |
| september: | Maandag, december 17, 2018 21:53 |
| Het raakt Esteban. Zo droevig mooi geschreven. De brandende kaars voor ogen valt zachtjes in een stilte. Ontroerend. Schrijnend. Liefs | |
| Avr: | Maandag, december 17, 2018 16:30 |
| Indrukwekkend onder woorden gebracht! Sterkte! | |
| Gerardo: | Maandag, december 17, 2018 16:21 |
| Heftig zeg. | |
| teun hoek: | Maandag, december 17, 2018 16:02 |
| moeilijk veel sterkte th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 december 2018 | ||
| Thema's: | ||