ik zeg geen liefste
ik luister je schreden nabij
de hartstocht die ik voel, het
is woordeloos die brij aan
letters die ik wil kneden
om een liefdesuiting aan
jou te forceren
ze rijmen niet maar haken
als gespleten ganzenveren
in een zweem van reeds
in oudheid gestelde snedes
ik noem je nimmer liefste, maar
roem je wereld waarin jij als
mijn muze jouw wonderen ontwijkt
om simpelweg mij te bekoren
in de lange estafette van
vele levens die jij als paden
klaarblijkelijk voor mij
had geplaveid
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 december 2018 | ||
| Thema's: | ||