Ik mis je, ik mis je meer dan je, je ooit voor zou kunnen stellen. Ik mis je, ik mis je maar ik kan het je niet vertellen.

Ik wil bij je zijn, dat je me in je armen sluit, want dit doet zo’n pijn.

Mis jij mij ook, of heb je al los gelaten.
Ben je verder aan het gaan?
Of staat op jou hart nog steeds mijn naam.

Haat je me, voor al het verdriet wat ik je heb aangedaan.
Of hoop je ergens ook, dat we ooit nog samen verder zullen gaan.

Het verdriet weet me te vinden, waar ik ook ben. Het overmant me, grijpt me, beheerst me. Ik kan ik niet aan ontkomen hoe hard ik ook ren.

De tranen komen en ik kan ze niet stoppen, zijn niet te drogen, niet te temmen, dit verdriet is niet te remmen.

En ook al denk ik dat het zo beter is, kan ik het niet helpen dat ik je zo mis.