't Was hetzelfde gevoel als ..
bij die adem die als een blaasbalg soms stokte
haast veranderde in een angstaanjagende reutel,
toen hij daar lag verzonken in een vegetatieve droom,

in dat metalen ziekenhuisbed
op rubberen wielen met onderaan pedalen
waarbij pleiten, mooipraten, aanraken,
geen enkel teken noch signaal zijn slaap kon wekken,

'k zijn zware kolenschoppen handen gadesloeg
die als brede peddels van lange roeispanen
langs zijn lichaam werkloos lagen
met niets meer om handen,

intuitief wist je, dat komt niet meer goed,
't is nu aan mij om mee te trappen
in diezelfde tredmolen van zorgen, zwoegen
een zuinige glimlach te toveren,

op 't norse gezicht voltrokken en gegroefd
de angst te voelen van de kapitein aan 't roer
soms niet wetend welke kant op te gaan
tenzij krampachtig de overkant te bereiken,

meestal niet wetend wat best is
in de gegeven omstandigheden
met die vloot vol verantwoordelijkheden,
tenzij leven, elke dag alles op alles geven,
elk jaar leren een beetje in stilte te sterven,

op jouw beurt zoals generaties volgen als seizoenen
voldaan instemmend te knikkebollen,
't is welletjes en genoeg geweest,
aan wie je de fakkel doorgeeft en verder mag dragen,

dat heb je goed gedaan,
'k had het niet beter gekund,
mijn lieve jongens ...