Leven met verdriet
Wanneer mijn ogen zijn gevuld met tranen
en ze zomaar over mijn wangen lopen.
Dan weet ik dat niemand die ziet.
Ook mijn angsten ziet men niet.
Ze zien enkel die vrolijke vrouw,
die steeds weer een masker op houd.
Maar wanneer de avond is aangebroken,
wordt het masker afgezet.
Geef ik me over aan de pijn en
wordt een vrouw die door haar verdriet zweeft.
Het gevoel blijft aan je vreten,
vragen blijven door je hoofd spoken.
Vragen waarop je geen antwoord kan vinden.
Ik probeer er mee te leven
probeer de wonden te laten helen
maar de littekens die blijven.
Probeer alles te verstoppen
zodat niemand zal weten
Wat ooit is geweest.
en ze zomaar over mijn wangen lopen.
Dan weet ik dat niemand die ziet.
Ook mijn angsten ziet men niet.
Ze zien enkel die vrolijke vrouw,
die steeds weer een masker op houd.
Maar wanneer de avond is aangebroken,
wordt het masker afgezet.
Geef ik me over aan de pijn en
wordt een vrouw die door haar verdriet zweeft.
Het gevoel blijft aan je vreten,
vragen blijven door je hoofd spoken.
Vragen waarop je geen antwoord kan vinden.
Ik probeer er mee te leven
probeer de wonden te laten helen
maar de littekens die blijven.
Probeer alles te verstoppen
zodat niemand zal weten
Wat ooit is geweest.
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Maandag, april 15, 2019 23:38 |
| Veel mensen leven met een stil verdriet. Wanneer ze allemaal stil blijven, groeit de eenzaamheid. Met een vrolijke lach lopen zij dan zichzelf en elkaar voorbij. Sterkte, liefs, Aquarel |
|
| juffie: | Maandag, april 15, 2019 23:04 |
| waarom zo zwijgen? dat ‘vreet’ delen, praten lucht op, ook als de luisteraar alleen maar luistert....of misschien juist dan. |
|
| Gerardo: | Maandag, april 15, 2019 22:26 |
| Verdriet kindje soms ook delen met de juiste mensen. Maakt minder eenzaam. | |
Over dit gedicht
| Auteur: brunclair | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 15 april 2019 | ||
| Thema's: | ||