Mijn muze
Mijn muze,
in stilte neuriënd.
Een verdronken lied.
Verwrongen noten,
ongerijmd,
vervlogen tussen daar en hier,
ergens onderweg.
Ziek.
Zieker.
Elke minuut erger.
Stoppen heeft geen zin meer,
de duivel heeft je in z’n macht.
Er rest enkel hoop,
hoop op een mirakel.
Bij leven en welzijn,
zien we elkaar nooit meer.
Gedane zaken nemen bij deze geen keer.
Ten onder.
Loeiende sirenes.
Zacht geneurie...
onder jouw groene lantaarn.
Je gaat verloren,
zonder glorie.
Verdronken...
In alcohol...
in stilte neuriënd.
Een verdronken lied.
Verwrongen noten,
ongerijmd,
vervlogen tussen daar en hier,
ergens onderweg.
Ziek.
Zieker.
Elke minuut erger.
Stoppen heeft geen zin meer,
de duivel heeft je in z’n macht.
Er rest enkel hoop,
hoop op een mirakel.
Bij leven en welzijn,
zien we elkaar nooit meer.
Gedane zaken nemen bij deze geen keer.
Ten onder.
Loeiende sirenes.
Zacht geneurie...
onder jouw groene lantaarn.
Je gaat verloren,
zonder glorie.
Verdronken...
In alcohol...
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, mei 26, 2019 15:17 |
| Ik weet niet of het autobiografisch is maar het voelt als diepe pijn bij het lezen. Heftig en intens. Bewogen. | |
| Hans Winter: | Zaterdag, mei 25, 2019 23:23 |
| de roes slaat open komende dromen daas te dwaas tot moes. hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Wendy Vandebroek | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 mei 2019 | ||
| Thema's: | ||