De kracht van zelf-vernietiging
Vrienden reikten hun handen
naar jou uit om je te helpen.
Maar je sloot de deur van je hart
Alles wat je opgebouwd hebt,
sloeg je kapot als een mokerhamer.
Je liet je glijden in die zalige roes,
omdat het sterker was dan je trots.
De grond zakte als een moeras,
onder je voeten langzaam weg.
In het diepste punt van de put,
kom je weer tot de conclusie
dat je niet meer terug naar boven kan
De helpende handen staan boven
en de ladder staat naast je.
Maar het is niet jouw fout
want iedereen laat je vallen.
Omdat je liever
in zelfmedelijden wentelt.
Wachtend op de dood
die niet wil komen.
Daar sta je dan helemaal alleen voor altijd.
naar jou uit om je te helpen.
Maar je sloot de deur van je hart
Alles wat je opgebouwd hebt,
sloeg je kapot als een mokerhamer.
Je liet je glijden in die zalige roes,
omdat het sterker was dan je trots.
De grond zakte als een moeras,
onder je voeten langzaam weg.
In het diepste punt van de put,
kom je weer tot de conclusie
dat je niet meer terug naar boven kan
De helpende handen staan boven
en de ladder staat naast je.
Maar het is niet jouw fout
want iedereen laat je vallen.
Omdat je liever
in zelfmedelijden wentelt.
Wachtend op de dood
die niet wil komen.
Daar sta je dan helemaal alleen voor altijd.
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Zaterdag, juni 29, 2019 15:58 |
| Diep triest Bert, praat op hem in tot hij tot de conclusie komt dat zelfmedelijden op deze manier fataal kan zijn. Hopelijk zijn jouw armen lang genoeg om hem te redden. Wens jou een mooi weekend. Anneke |
|
| teun hoek: | Zaterdag, juni 29, 2019 09:51 |
| wat een heftig gebeuren zeker met die onbereikbaarheid, doch liefde doet veel ijs smelten. th |
|
| Bert Lagom: | Zaterdag, juni 29, 2019 09:33 |
| Inderdaad Aquarel, het gaat om een heel goede vriendin van me. Ze sleurt haar hechte vrienden mee. Bedankt voor je reactie. Liefs Bert |
|
| Aquarel: | Zaterdag, juni 29, 2019 09:22 |
| Het leest voor mij alsof je geen hoop meer koestert voor iemand die totaal niet open staat voor hulp, en in een spiraal naar beneden zit. Toch geloof ik dat er altijd hoop op beterschap is. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Bert Lagom |  
|
|
| Gecontroleerd door: Bert Lagom | ||
| Gepubliceerd op: 29 juni 2019 | ||
| Thema's: | ||