eeuwig ontwaken
eeuwig ontwaken
hij verlangde naar de donkere luchten vol
dreiging en woeste winden - hij verlangde
naar het flitsend licht en de ratelende don-
der- hij verlangde naar de stem die hij niet
kon verstaan dan alleen de almacht die
erin klonk ondanks de wetenschappelijke
benadering ervan - hij verlangde naar de
stilte erna en het nabewonderen van zijn
harde hart dat dan weer even wist dat het
leven niet een feestje is om altijd in weg te
zwijmelen in eigen bedachte realiteiten die
maar woorden zijn van onaanvaard bewustzijn
dat iedere ademtocht een gave is en weer
genomen wordt bij het eeuwig ontwaken
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Zaterdag, juli 06, 2019 18:29 |
| Stil lees ik deze mooie woorden. God geeft en en Hij neemt wanneer het onze tijd is om eeuwig te ontwaken. Mooi verwoordt gedicht. Anneke |
|
| Avr: | Zaterdag, juli 06, 2019 15:47 |
| Heel mooi gedicht! | |
| Hans Winter: | Zaterdag, juli 06, 2019 13:00 |
| zich in het hevig beleven begeven om tot vrede opgeheven verenigd wijzer dan weten geleid te zijn. hans |
|
| teun hoek: | Zaterdag, juli 06, 2019 12:19 |
| boeiend th | |
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 juli 2019 | ||
| Thema's: | ||