Ode aan noodweer!
En ik roep de wind,
Kom op
Waai, waait en verwaait
Zorg voor spanning
Wanorde!
Ik wil, Ik wil.
Ik moet.
Juist als het weer even stil is.
Mijn geest wordt dorstig, mijn ziel verlangt naar water als moeder aarde schreeuwd om regen.
Stort.
Vloed, neem me mee. Drijf me verder weg.
Een stukje meer. Verder ooit voorheen.
Laat het mistig worden, de kade verder weg vervagen. De weg onherkenbaar geworden. Opdat ik thuis niet meer wens te vinden.
Mist.
Draai in de ruimte om me heen en laat me dwalen, doeloos en verdwalen.
Laat me verlangen er in lijve niet te zijn.
Laat de zon dan niet meer schijnen, geen schrijnend straal dat mijn lichaam streelt.
Het koude lucht dwars door me heen.
Doorbraak!
Doorbreek mijn cyclus. Laat me beven en trillen. Laat me schudden tot het niks meer doet.
Tot dat de wind weer gaat liggen en de storm overwaait.
Tot dat ik weer wens, en meer wil.
Tot dat het stil ligt en het onweer stopt.
Laat me dan net voor het dood gaan, verlangen er in lijve te willen zijn.
Herborg mij,
Laat me weer weder keren, als ik als herboren individu de kade weer kan zien. Laat mij dan net als voorheen, versuft door de storm maar te dankbaar voor de spanning, nog maar een keer buigen voor het noodweer.
Kom op
Waai, waait en verwaait
Zorg voor spanning
Wanorde!
Ik wil, Ik wil.
Ik moet.
Juist als het weer even stil is.
Mijn geest wordt dorstig, mijn ziel verlangt naar water als moeder aarde schreeuwd om regen.
Stort.
Vloed, neem me mee. Drijf me verder weg.
Een stukje meer. Verder ooit voorheen.
Laat het mistig worden, de kade verder weg vervagen. De weg onherkenbaar geworden. Opdat ik thuis niet meer wens te vinden.
Mist.
Draai in de ruimte om me heen en laat me dwalen, doeloos en verdwalen.
Laat me verlangen er in lijve niet te zijn.
Laat de zon dan niet meer schijnen, geen schrijnend straal dat mijn lichaam streelt.
Het koude lucht dwars door me heen.
Doorbraak!
Doorbreek mijn cyclus. Laat me beven en trillen. Laat me schudden tot het niks meer doet.
Tot dat de wind weer gaat liggen en de storm overwaait.
Tot dat ik weer wens, en meer wil.
Tot dat het stil ligt en het onweer stopt.
Laat me dan net voor het dood gaan, verlangen er in lijve te willen zijn.
Herborg mij,
Laat me weer weder keren, als ik als herboren individu de kade weer kan zien. Laat mij dan net als voorheen, versuft door de storm maar te dankbaar voor de spanning, nog maar een keer buigen voor het noodweer.
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, juli 31, 2022 12:45 |
| Catharsis. Mooi dit! Liefs | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, september 18, 2019 09:47 |
| Spannende filosofie Saskia. Wens je voor nu een mooie dag. Anneke |
|
| Clarice: | Dinsdag, september 17, 2019 21:26 |
| Ik denk dat je ook uit het positieve energie kan putten i.p.v. uit een lijdensweg. Want wie zegt dat die levensdrang of dat verlangen om er in den lijve te zijn er uiteindelijk komt? Veel mensen gaan er mee door...helaas tot ze er niet meer zijn. Gts, Clarice | |
| teun hoek: | Dinsdag, september 17, 2019 11:19 |
| i hope so th | |
Over dit gedicht
| Auteur: saskia_deen |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 september 2019 | ||
| Thema's: | ||