Eenzaamheid huilt als een zegen
Loop ik midden in de regen.
Draai ik zomaar wat rond.
Stampvoet ik in de plassen
Vang ik druppels op met mijn mond.
Verbonden met het water.
Lijk ik te verdrinken met het land.
Nachten in de regen.
Zo donker heb ik slechts de eenzaamheid
aan de hand.
Ik kan begrijpen, noch grijpen,
lijk te dolen in de nacht.
Voor de morgen valt de regen.
Glijden druppels roerloos zacht.
Wat ik versta van de regen is dat
je zo ook gelukkig kan zijn.
Eenzaamheid huilt als een zegen.
Die 's nachts niet thuis kan zijn.
Draai ik zomaar wat rond.
Stampvoet ik in de plassen
Vang ik druppels op met mijn mond.
Verbonden met het water.
Lijk ik te verdrinken met het land.
Nachten in de regen.
Zo donker heb ik slechts de eenzaamheid
aan de hand.
Ik kan begrijpen, noch grijpen,
lijk te dolen in de nacht.
Voor de morgen valt de regen.
Glijden druppels roerloos zacht.
Wat ik versta van de regen is dat
je zo ook gelukkig kan zijn.
Eenzaamheid huilt als een zegen.
Die 's nachts niet thuis kan zijn.
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Donderdag, oktober 03, 2019 12:51 |
| dubbele indruk beetje eenzaam beetje geluk dat laatste wens ik je toe th |
|
| Anneke Bakker: | Donderdag, oktober 03, 2019 11:08 |
| Droef-mooi gedicht Willem, stel me zo voor hoe je daar loopt in de regen met als metgezel de eenzaamheid. Rakend neergezet. Stuur je een zonnige groet. Anneke |
|
| Gerardo: | Donderdag, oktober 03, 2019 09:14 |
| Soms moet je er het beste van zien te maken. Beeldrijk met een mooi slot. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Willem B. Tijssen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 oktober 2019 | ||
| Thema's: | ||