Onrecht
Bloed kookt in mijn aderen,
rode brandende stressplekken in mijn nek.
Mijn kaken zitten op slot..
grillige vuisten die nagelafdrukken afgeven.
Tanden die knarsen van het bijten,
gloeiende adrenaline door mijn spieren.
Ik wil schreeuwen tot ik schor ben,
verscheuren, vermorzelen alles om mij heen.
Als een leeuw in een hoek,
slaand om mij heen, uit mijn buurt.
Mezelf proberen af te zonderen,
wetend als ik het niet doe ik brokken maak.
Ervaring met de dan achteraffe spijt,
1,2,3 vloeken, tellen, verstijven.
De adrenaline schreeuwt en trekt aan mij,
ik moet het kwijtraken.
Slaand op kussens, vloekend rondlopen,
totdat ik nog te moe ben om te vechten.
Reacties op dit gedicht
| september: | Vrijdag, oktober 18, 2019 13:06 |
| Naarmate onrecht groter wordt kan de onmacht en kwaadheid vuurspuwen. Heel goed de intensiteit daarvan omschreven in dit gedicht. Hoop met de tijd voor je dat het af zal zwakken. | |
| Aquarel: | Vrijdag, oktober 18, 2019 07:56 |
| Er is je vast veel onrecht aangedaan, dat je zo kwaad bent. In jouw gedicht beschrijf je het voelbaar. Ik wens je sterkte, en rust in jezelf toe. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Animola_* | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 oktober 2019 | ||
| Thema's: | ||