Reflectie...
Reflectie...
De nacht likt de wijzers van de klok,
de dageraad wordt langzaam zichtbaar.
Jouw ademhaling bedekt de onderbuik,
het slaapkleed omarmt de schaamte.
Bewegen doe je sporadisch
en zelden is het zuchten hoorbaar.
Ik kijk niet langer naar de geluiden,
maar luister naar de oorlog
die wild en woest de stilte verankert
in deze kamers vol eenzaamheid.
Met mijn halve geest bezoek ik het verleden,
ik ben een oude man, van zonden ontdaan.
Toch ben ik afhankelijk van het duister
dat aan jouw enkels kleeft.
Een waas van dwaze woorden,
ik heb jouw ziel gelezen, maar niet de zin.
Zie niet hoe mooi de nieuwe dag begint,
hier houd ik op met bestaan...
esteban 14/11/2019
Reacties op dit gedicht
| pieter christiaan paardenkooper: | Donderdag, november 14, 2019 22:47 |
| mooi gedicht! | |
| Anneke Bakker: | Donderdag, november 14, 2019 18:48 |
| Een duidelijke weerspiegeling van een eenzaam bestaan, je woorden komen hard aan Esteban. Heb het gedicht met diep respect gelezen. Sterkte gewenst. Anneke |
|
| september: | Donderdag, november 14, 2019 18:38 |
| Dit raakt als gedicht. Het is zo mooi. En weet te bevangen zoals een goed gedicht kan doen. Klasse. Liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 november 2019 | ||
| Thema's: | ||