Het verdwenen pad
het verdwenen pad
zelden hoor
ik nog de
fluitende wind
vocalen ontbreken
als bladeren
zijn verdreven
dan gieren
hoge tonen langs
sprieterige takken
alsof het bos
zijn man zijn
heeft laten zakken
het donker
passionele is alweer
van even geleden
in zomerse
overvloed brachten
bladeren hun groet
nu schraalt schichtig
wat omzichtig door
het kale struikgewas
nog onbekend
met vallend blad
en het verdwenen pad
wil melker
25/11/2019
Reacties op dit gedicht
| wytske: | Dinsdag, november 26, 2019 05:00 |
| en als de lente weer gaat komen, zijn er verdwenen paden overal naar toe bijgekomen | |
| september: | Maandag, november 25, 2019 18:01 |
| Wat ongelofelijk mooi Wil. Zo beeldend en raakt in het gevoel bij het lezen en herlezen. Prachtig mystiek. Fijne avond gewenst. | |
| Compostje: | Maandag, november 25, 2019 16:47 |
| Zo is dat Wil. Leuk geschreven. |
|
| Claudelaire: | Maandag, november 25, 2019 13:41 |
| Great poetry Wil, as usual !! | |
| teun hoek: | Maandag, november 25, 2019 10:05 |
| herfst op haar retour th | |
| Anneke Bakker: | Maandag, november 25, 2019 10:04 |
| De natuur rust en maakt zich in stilte op voor de volgende lentetooi, dat is toch ook mooi. Zonnige groet Wil. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 november 2019 | ||
| Thema's: | ||