Amersfoort Juli 1999


Mensen Kijken

Wolken giechelen,
flirten met wolkenkrabbers.
De wegen zweten
hun asfalt uit.

Een meisje loopt,
zwijgt net iets te hard.
Haar handen vouwen zonnestralen
en stoppen ze angstvallig in haar binnenzak.
Voor als het weer donker wordt.
Haar bunker humor is gekrompen.
Bekneld stroomt het bloed waar het niet gaan kan.
Gekromd balt zij haar vuisten.

Een man opgesloten in driedelig pak
loopt voorbij als een verhitte pinguin.
Waggelend onder het gewicht van werk
dat als een parasiet
langzaanm zijn leven verteert.
Hij kijkt de zon dood
vanuit zijn masker valse schijn.
Niemand is zijn woorden waard..
behalve zijn hond
die thuis wacht
omdat er niemand anders is.

Twee vrouwen lopen hand in hand.
Dragen samen hun met etiketten beplakte hart
en struikelen over iedere blik
die hun zo vriendelijk mogelijk
wordt toegeworpen.
Zij zijn in gedachten op weg naar luchtkastelen
maar verdwalen in hersenspinsels
wanneer ze bijna
onder de voet worden gelopen
door duizenden voeten
van vooroordelen.
Ze lachen beleefd,
de wereld uit.

Twee oude mensen zitten heel voldaan,
oud te wezen.
Kijken verliefd.
Vergeten dat hun liefde zo oud is
als de tijd,
die ze met hun vuisten kapot slaan.
Gehuld in grijs en rimpels
hebben zij het warmer dan de dag,
maar zij hoeven nergens heen.

Een kind speelt een spel
met de wijzers van de klok.
Fietst de toekomst dichterbij.
Groet de bomen heel beleefd
wanneer zij naar hem wuiven.
Stoeit met de wind.
Knuffelt de warmte
en vergeet de mensen om hem heen.
Hij is even een vogel in de lucht
en juicht in stilte met ze mee.

En ik,
ik zit gecamoufleerd als niemand
de mensen te bekijken
en met van ieder mens
een paar gedachten
in mijn hart.
Lach ik uit herkenning.