Wil er iemand mij graag zien?
Mijn rechterhand schrijft
wat de linkerkant van mijn hart binnenin geeft.
Letters klein, maar venijnige woordjes vol pijn
voelen aan alsof mijn gedachten
zomaar ergens in de leegte zweven.
Deze pen drijft keer op keer
zinloze zinnen tegen het absurde aan,
mijn geschrijf doen steeds meer zeer
en scrabbelt in het nietige bestaan
van het nutteloze overleven.
De Kloof tussen creƫren en verliezen,
als ik zie wat ik steeds weer schrijf
is groter dan vandaag maar minder dan gisteren.
Ook ik ben in oneindigheid geketend
door mijn muze die weigert voor het leed te zwichten.
Zoals dat deel van mij dat in alle hevigheid verblijft
zo bekruipt de kille angst mij om alleen te zijn.
Wie liefheeft overgroeit zijn eigen lelijkheid,
daarom vraag ik nogmaals met drang,
wil er iemand mij graag zien...
esteban 26 maart 2020