Lentelicht
lentelicht
ik zag
witte handen
waarvan de
lange vingers
behoedzaam
gordijnen open
schoven langs
zingende rails
een been
dat steevast
gehuld was in
een onbestendige
kleur rok die nu
de gok waagde
om eindelijk
lentelicht te dragen
zo oplichtend
werd de scene
compleet die
in slow motion
bij half duister
zonder woorden
even bedreigend
angstig leek
een eenvoudig
ochtendritueel
waarvan de
volgorde vaak
verschilde al
naargelang de
overgave waarmee
de zuster het deed
wil melker
19/04/2020
Reacties op dit gedicht
| lodi: | Donderdag, april 23, 2020 23:59 |
| De witte handen die zij had komen steeds voor ogen, zo kil en koud en toch weet je dat ze van je houd, haar leven draaide om haar naasten daar kon ze haar liefde kwijt... liefs lodi |
|
| september: | Zondag, april 19, 2020 17:32 |
| Erg mooi Wil. Heel beeldend en weet gevoelens bij de geschetste beelden op te roepen. Bijna aan te raken. Van schoonheid en beschouwend en een bepaalde onrust waarin dit schrijven een verstild moment lijkt. Erg goed. Vriendelijke groet. | |
| Compostje: | Zondag, april 19, 2020 12:09 |
| Heel aanschouwelijk geschreven Wil. | |
| teun hoek: | Zondag, april 19, 2020 11:59 |
| toch een lentezang , ondanks th |
|
| Anneke Bakker: | Zondag, april 19, 2020 08:31 |
| Lijkt me prettiger om die rituelen gewoon thuis te doen in je eigen volgorde. Ik hoop dat het goed met je gaat Wil en stuur je een zonnige groet. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 19 april 2020 | ||
| Thema's: | ||