Haar hondje heette Gert
was alert
spitste vaak de oortjes
met aan de rand witte boordjes
bij een nieuw of verdacht geluid
kwamen de oortjes er bovenuit
meteen verhief dat dropje
zijn lief en snoezig kopje
na even begon de stem te verheffen
hoorde ze hem luidkeels keffen
wat goed was voor mevrouw
ze hoorde liever gekef dan miauw
zij was van negentienvijftig
hardhorig en zwaarlijvig
niet zo snel meer op de been
ging ook nog zelden ergens heen
maar Gert was haar toeverlaat
haar beste kameraad
hij hoorde zo goed
met die oortjes op zijn snoet
dat hij bloemen hoorde opengaan
mieren hoorde verdergaan
zelfs pieren hoorde kruipen
slangen hoorde sluipen
wat hij niet leek te horen
noch zou storen
waren dagelijkse geluiden
die kon hij duiden
zijn oortjes bleven dan hangen
dutte verder zonder verlangen
anders d’oortjes altijd gespitst
voor elk geluidje dat hem voorbijflitst
jammer genoeg is Gert heengegaan
ziet enkel zijn leeg mandje staan
weg is de kameraad
haar toeverlaat
zij leeft nu verder in stilte
met in haar huisje een kilte
Auteur: Compostje | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 02 mei 2020 | ||
Thema's: |