In de stilte van het huis
huil niet van eenzaamheid
mijn hart.
In aanwezigheid van
brandende kaars
in de nacht, klaag niet
van je lot mijn
hart.
Dat hij de getuige is
van jou.
Druipend hart,
brandende kaars,
trillende lichaam en
geest zijn jouw
getuigen.
Als jij schrijft mijn hart,
speel dan gevoelig
met de snaar
van je wond in
heimwee.
Weemoed komt langs,
gaat weer weg,
en dan beland je
in je nest mijn
hart.
10-05-2020
| M-Rose: | Maandag, mei 11, 2020 17:10 |
| Eigen nest - eerst | |
| Hans Winter: | Maandag, mei 11, 2020 14:51 |
| hier hoger op zand belandt kan ik heimwee hebben, naar de oevers voelen van kronkelende waterwegen, plassen en poelen van het veen, waartussen je reed van brug naar brug, waarlangs je blik ging langs riet en rollende golven. ja dan jij met je bergen verte... hans |
|
| Anneke Bakker: | Maandag, mei 11, 2020 11:00 |
| Weemoed blijft soms lang hangen als er een snaar gebroken is. Rakend mooi gedicht Stroejaro. Zonnige groeten. Anneke |
|
| Dasje (lucky): | Maandag, mei 11, 2020 09:44 |
| Dit zou een liedjestekst mogen zijn... Tjonge wat mooi! |
|
| Auteur: Horizon01 | ||
| Gecontroleerd door: Horizon01 | ||
| Gepubliceerd op: 11 mei 2020 | ||
| Thema's: | ||