Drie ronden…
Gestorven vrienden die niet verder leven,
trots en nerveus terzelfder tijd.
Een zilveren ster, een lintje,
een beetje in de war, gekneusd en gehavend.
O, God, ze komen niet mee naar huis.
Over dode kinderen heb ik verteld,
over verbrande huizen en verkrachte meisjes,
en dat we het hele dorp schilderden in donkerrood.
iedereen dood, iedereen dood.
Maar schat ik weet niet wat ik moet zeggen
tegenover al die medailles, al die sterren.
Het podium stinkt, klinkt de klokken van de hel,
bevelen schreeuwen, het deed geen pijn.
Lachen, flirten en met kogels strooien,
bebloede shirts nadat ik telde.
Drie ronden walgend op mijn knieën.
Mijn leven is een beetje kouder geworden,
trots en ongelofelijk verdrietig terzelfder tijd…
esteban 29 mei 2020