Gods plan…



Nu jij hier zo voor mij komt staan,
zo met die tranen in jouw ogen,
dan weet ik dat er fouten zijn begaan,
dat je ergens werd belogen.
Jij dacht dat ik de man ging zijn
die steeds opnieuw je bed zou delen
en ik deed je waarschijnlijk wel heel veel pijn
toen ik zei dat het mij niets kon schelen.

Want je wou dat ik mijn verleden achterliet
en ik was ergens wel door jouw schoonheid verblind
maar nergens stond geschreven dat verdriet
niet overgaat als men iets nieuws begint.
Ik probeerde nog wel jouw droom te volgen
door in dit keurslijf rond te lopen,
maar het voelde aan alsof ik werd verzwolgen
en door het leven zelf werd leeg gezopen.

Ik verloor in de dagen dat jij mijn geliefde wou zijn,
al mijn herinneringen aan vroeger kwijt
waardoor het leven zelf bijna verging van de pijn
en wij nog meer verdwaalden in diepe rouw en spijt.
Jij geloofde dat wij voor altijd zouden leven als minnaars
en dat jij nooit van die verliefdheid zou genezen
maar we wisten dat dit een spel ging worden zonder winnaars
waarbij we allebei door de liefde zelve werden afgewezen.

Jij voelt je nu wel misbruikt en verloren in allerhande zaken,
maar nooit heb ik belooft dat wij samen zouden blijven,
ja want zelfs uit mijn lieve woorden kon je opmaken
dat vroeg of laat deze zinloosheid zou verder drijven.
Dus huil nu maar niet meer, want ooit schijnt weer de zon
en zal jij lachen in de armen van een andere man.
Misschien denk je dan nog wel eens hoe het allemaal begon
en hopelijk vergeef je dan mijn dwaas gedoe in Gods onnozele plan…



esteban (ergens in de jaren negentig)