Oktober 2020…



Slapen op de wind, verhalen vertellen die niet bestaan.
Een verloren kind, verloren hier ver ver ver vandaan.
Je koopt me stadsdingen en mosselen per kilo.
Ik zie niet waar jij heen wilt gaan, ik hoor het niet.
Ik hoor de meisjes niet meer zingen, ik word horendol.
“Kom” fluister je in mijn oren, alsof ik dit op dit moment wil horen,
want ik ga nergens heen en overal verloren.
Ik ren in gedachten maar trappel ter plaatse,
jij bezit me, onteigent me met de voordeur open
en ik wil enkel schuilen in een hoekje, ik ben ziek.
Ik ben niet te genezen ik wil vluchten maar kan niet lopen.
Ik lijk wel de allermooiste melaatse.
Je wandelt me door de dierentuin en ik zie zebra’s vliegen,
mijn blik is wazig, maar jij bent de constante in mijn leven,
de rechte lijn, ik loop en wankel meterslang een beetje schuin.
Ik hou van jou, dat valt niet te ontkennen, ik kan niet liegen.
Je kruipt onder mijn vel als zuurstof in mijn longen,
jij noemt me schat, jouw kleine verwarde jongen.
Help me, red me en bevrijd me, maar breek nooit mijn hart,
Ik rinkeldinkeldonkel zonder geluid zonder pijn of smart,
ik weet het vrij zeker, zebra’s kunnen niet vliegen.
Ik ben waarschijnlijk weer een beetje verward…



esteban 03 oktober 2020