Nu,
haat ik je zo 
om hoe jij mij altijd hebt behandelt.

Ik ben flink in de war..

Kijk naar me, snap je het nog niet?
Ik ben niks van wat ik vroeger was.

nu,
ik betreur iedere stap 
richting jou, 
en ik neem het terug,
alle nachten dromend over van jou houden 
zonder een eind.

nu,
walg ik van je,
je egocentrische zelf en
je gebrek aan empatie 
en sorry, voor wat ik nooit zal zijn.

Ik weet,
aan mij heeft het niet gelegen,
het was jij, jij altijd 
vooraan en ik ergens achter 
je aan.

Je bent zo'n leugenaar
je breekt alle harten 
die ons nader staat, mij zo geisoleerd.

Hoe harder ik mijn best doe 
jou wonden te genezen,
hoe groter de schade..

Mijn familie ging aan mij voorbij,
als ik zwoer je vrouw te zijn.
In voor en tegenspoed,
nooit heb ik eraan gedacht 
niet eens dacht ik jou te scheiden.
Zoals ik beloofde te helpen,
heb ik geprobeerd de dingen op te lossen.

Nu,
ben ik zo boos.
Ik wens je nooit te hebben ontmoet,
dat ik niet achterom keek.
Tenslotte heb je nooit erom gegeven.

Nu,
heb je je een weg naar binnen
geslagen en 
verankerde jezelf met geweld 
in mij.
Wat heb ik gemist?
Wat is er mis met houden van jou?
Wat is er mis met jou?

Waarom kon liefhebben 
jou niet redden,
zoals het dat voor velen van ons doet?

Maar op dit moment,
ben ik zo moe,
ik geef het op.
Ik ben kapot, 
van het steeds proberen te lijmen
van jouw gebroken zelf.