wonde op mijn gelaat
Je kijkt,
en ziet Mijn handen graven,
In mijn gezichts banen.
Mijn oogleden,
zijn naar beneden gericht.
En ja, ik heb meerdere keren
naar de grond gekeken.
want je ziet het ook bij mij,
elke traan heeft zijn plek
op mijn gelaat geprikt,.
en toont een droef bericht.
elk zout gedroogde wonde
heeft een streep geschept
ten gronde onder
in mijn ooglicht.
maar diep in mijn binnenste,
waar ik toch…
hoop blijf koesteren
is wonder bij wonder
bijzonder en verwonderd
er sterker uit gekomen.
omdat ik de negatieve
sfeer van buitenaf
manipuleer in mijn binnenste
en positief vallueer.
mijn droevig
uiterlijk vertoon,
is niet altijd monoom,
dat mijn innerlijk personalliseert.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Woensdag, november 25, 2020 02:24 |
| gij zijt het zout ter aarde, smaakmakers, zo werd eens de hoopvol gelovers in iets liefs aangezegd, toen leed hen tekende, maakten zij dat hem vertrouwde o zo doorleefd geheel en al waar. (naar Matteüs 5:13) groetje, hans |
|
| slaaf Jacob: | Woensdag, november 25, 2020 01:20 |
| Heel mooi het uiterlijk is vergankelijk de ziel word sterker mooier. Groetjes en Geluk Jacob. | |
| Pascal Janssen: | Dinsdag, november 24, 2020 23:39 |
| Diepgaand... Sterkte! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Werner S |  
|
|
| Gecontroleerd door: Werner S | ||
| Gepubliceerd op: 24 november 2020 | ||
| Thema's: | ||