Ooit varen wij solitair

Ooit varen wij solitair

Soms dient de pijn

zo ons bot te penetreren,

dat je niet meer kan
wegvluchten.

Met open armen

jouw lot beamen,

met een accepterend gezicht

jouw weg vervolgen.

Op weg naar vrijheid van binnen

om niet constant een ander

schuldig te verklaren,

maar jouw verantwoordelijkheid

te accepteren.

In de binnenste lagen

is er geen vijand, geen vriend,

geen spoor van een ander
aanwezig.

Jij bent het leven,

jij bent het zwevende
individu,

ervaar het lichte gewicht.

In de verte zwaaien de
hemelselementen

naar jou en andere reisgenoten,

er is vrede en rust,

ooit varen wij zo alleen,

zo solitair,

op weg naar ons element

naar onze bron.

2014

Geschreven door

Horizon01

0

Reacties op dit gedicht

Horizon01 vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Horizon01:	Woensdag, januari 06, 2021 09:57
Bedankt iedereen.

Hans Winter:	Dinsdag, januari 05, 2021 19:53
al wat er is in al wie er zijn zal, zowel vriend als vijand zelfs, verbinden met ons aller eerste en laatste staat ons waar dan ook ter wereld ten goede te doen. hans

slaaf Jacob:	Dinsdag, januari 05, 2021 18:51
Wijs en mooi zo staan gaan in het leven laat zweven. Groetjes en Geluk Jacob.

Over dit gedicht

Auteur: Horizon01
Gecontroleerd door: Horizon01
Gepubliceerd op: 05 januari 2021
Thema's: [Leven]