en jij schreef…
“Stultus stulte loquitur”
Jouw woorden moeten pijn doen aan de ogen bij het lezen,
ze zijn vlijmscherp en wanneer ze worden uitgesproken,
dan luisteren de mensen, worden ze opgenomen.
Maar ze houden geen rekening met mijn gevoelens,
ze dreigen onze wereld op zijn kop te zetten
en weigeren te zwijgen als we midden in de nacht zijn.
Ze blijven me vergezellen voor de rest van mijn leven,
maar wanneer ze niet meer worden neergeschreven
zullen ze verloren gaan, opgelost en uiteengedreven.
“verba volant, scripta manent”
Zo nu en dan gaan ze boven water komen,
verschijnen ze in de krabbels op muren van treinstations,
nooit in het daglicht maar altijd ondergronds.
Dan schreeuwen ze om te worden herkent,
zoeken ze opnieuw de pijn van het eerdere bestaan.
Maar alles leeft in zijn eigen tijd en alles went,
ja ook de vertelsels die verloochenen.
Jouw woorden deden pijn, maar dat is nu al lang geleden,
ik ben opnieuw de baas geworden van mijn eigen verleden…
esteban 8 februari 2021