Wie is er nu psychotisch?
Diep vanbinnen knaagt een stem aan mijn geweten,
iemand die ik niet wil leren kennen, maar een vreemde.
Soms in het nachtelijke gebeuren hoor ik zijn woorden,
toch weiger ik dikwijls om hem luidop te laten spreken.
Kon hij maar zwijgen of zachtjes fluisteren,
zodat ik zijn gedachten in vraag kan stellen.
Pff, alsof hij dan mijn vriend zou kunnen zijn,
alsof ik dan wel naar hem zou willen luisteren.
Er zit iemand opgesloten in mij.
Iemand die mij heel goed kent, die veel te vaak aan het woord komt.
Soms in de stilte van het hart voel ik hem.
Maar niets in mij denkt eraan om hem vrij te laten.
Oh, kon hij mij maar zwijgend raad geven en koesteren.
Maar dat zijn waarschijnlijk toekomstplannen
naar een tijd waar geen negatie meer bestaat
en mijn ziel voor elke suggestie open gaat.
Enkel de gedachte aan hem doet vraagtekens rijzen.
Ik hoor de vage beloften die komen uit mijn mond
en zie de verbaasde blikken van mensen rondom ons.
Mijn stem hoort te zwijgen, maar woord voor woorden
wellen weer naar buiten, het spook van onbegrip
verteld de waarheid door herinneringen te uiten.
Zijn aanwezigheid stopt niet de waanzin,
noch de gloeiende gekte aan mijn verlangen…
esteban 26 februari 2021