Soms teveel.
Soms teveel.
Nee, ik wil niet klagen,
wil met alle liefde
jou verdriet ook dragen.
Ze zijn voor jou
vaak veel te groot.
Vooral als we spreken
over de dood.
Nee, ik wil niet klagen,
en zeker niet teveel treuren,
ik ben er voor jou alle dagen,
om je te troosten
en op te beuren.
Maar soms is het teveel
loop ik weg met een brok in mijn keel.
Oh nee, ik wil niet klagen,
ik ben immers toch zó sterk
ik moet het dan wel dragen
is immers toch mijn werk.
Maar toch...
heb ik mijn momenten
op mijn tijd..
Dan ben ík het,
die in stilte lijd.
Nee, ik wil niet klagen,
wil met alle liefde
jou verdriet ook dragen.
Ze zijn voor jou
vaak veel te groot.
Vooral als we spreken
over de dood.
Nee, ik wil niet klagen,
en zeker niet teveel treuren,
ik ben er voor jou alle dagen,
om je te troosten
en op te beuren.
Maar soms is het teveel
loop ik weg met een brok in mijn keel.
Oh nee, ik wil niet klagen,
ik ben immers toch zó sterk
ik moet het dan wel dragen
is immers toch mijn werk.
Maar toch...
heb ik mijn momenten
op mijn tijd..
Dan ben ík het,
die in stilte lijd.
Reacties op dit gedicht
| jackie lokker: | Zaterdag, maart 20, 2021 08:17 |
| dank je wel ! | |
| esteban.: | Vrijdag, maart 19, 2021 20:24 |
| Indien je één van de velen bent die in de zorg werkt Jackie, dan mag jij wel klagen. Hoogstwaarschijnlijk doe je het niet, maar je mag. Mooi op rijm geschreven, liefs esteban |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jackie lokker | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 maart 2021 | ||
| Thema's: | ||