natuur
sprankelende ijlte
ik heb
me vergist
in het wad
zijn zuigende
modder in een
te grote stap
laag hangende
koude mist dat
het zonlicht
voor even vergat
wij spraken
onze glinsterende
woorden met het
vloeibare van water
een sprankelende
ijlte die brak net
als het water was in
twee componenten
momenten in
leven en dood
een symbiose
die zij zelf kozen
eigengereid en in
bruisende vitaliteit
om in deze
kraamkamer van
het leven van alles
en iedereen het beste
te nemen en als
nalatenschap te geven
wil melker
27/03/2021
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Zaterdag, maart 27, 2021 11:40 |
| komen en gaan. th | |
| M-Rose: | Zaterdag, maart 27, 2021 09:12 |
| interactie | |
| jackie lokker: | Zaterdag, maart 27, 2021 09:09 |
| Prachtig gedicht!!!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 27 maart 2021 | ||
| Thema's: | ||