Lily...
Lily...
De meisjes met de grote ogen
huilen droge tranen elke nacht.
Zwarte gevoelens vullen
steeds maar weer de lege kamer,
ik leg me op jouw kussen zacht.
Elke keer als ik je foto zie mijn kind
sterf ik aan dit oeverloos verdriet.
Wat is nu twee weken ver weg van mij!
Maar ik wil jou dichter bij me voelen
dus bind ik mijn verlangens aan de wind.
Veertien dagen en mijn verstand al kwijt,
maar jij geeft me zoveel liefde terug,
dit is het einde van eeuwig en altijd.
Hier komt mijn kleine meid, ze is nu al bijna te oud,
en ik moet haar liefde steeds weer delen.
Wij zouden willen zeggen dat het ons spijt,
dat we er altijd voor jou gingen zijn,
maar deze wonden zullen nu nooit meer helen.
Vergeef het ons alstublieft, we waren fout.
Het was niet zoals gepland, dit wilden we niet,
deze oorlog binnenin, deze, deze vreselijke pijn…
esteban 3 april 2021
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, april 04, 2021 14:41 |
| Stilgeworden ook..zo mooi en ontroerend Esteban. Ik hoop dat het goed kan komen. Zal komen. Liefs en mooie Paasdagen toegewenst. | |
| M-Rose: | Zaterdag, april 03, 2021 19:15 |
| ik hoop van harte dat het goed komt Esteban ik kan je geen sterkte wensen maar ik weet zeker dat er in jou niets aan strijd-kracht ontbreekt volg gewoon jouw hart. |
|
| teun hoek: | Zaterdag, april 03, 2021 14:54 |
| intens. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 april 2021 | ||
| Thema's: | ||