Een dag aan zee...
Een dag aan zee…
De kus die ik je geef bij het ontwaken,
achtervolgt me tot aan de ontbijttafel.
De radio spreekt van veranderlijk weer.
Dampig geurt de koffie naar vroeger tijden,
toen je haar nog lang en onversneden was.
“ik ben verdwaald” lispel je in mijn oren
terwijl ik het krentenbrood uit je wimpers pluk.
Buiten wordt de stilte doorbroken door joelende kinderen,
Ik open het venster om ze aan te manen tot kalmte
maar ze moeten van mij niet veel weten.
De meeuwen hebben de dijk ondergescheten schreeuwen ze,
ze cirkelen in grote getalen terwijl ik beteuterd
hoog boven mijn hoofd naar de zwarte lucht staar.
De viswijven staan er wat onhandig bij.
“ik ben verdomme verdwaal” lispel je nu iets harder,
maar ik ben allang niet meer aan het luisteren…
esteban 8 juli 2021
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Donderdag, juli 08, 2021 18:56 |
| Idyllische start van de dag Tot die donkere wolk verschijnt... Sterk en rakend geschreven! Liefs, Dasje |
|
| teun hoek: | Donderdag, juli 08, 2021 17:40 |
| moeilijk , sterkte. th | |
| M-Rose: | Donderdag, juli 08, 2021 16:32 |
| étrange mélange paroles | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 08 juli 2021 | ||
| Thema's: | ||