Keuzes…



Ik stond op het strand dat door stortregens geteisterd werd
en probeerde me zo goed mogelijk tegen de vlagerige wind
te beschermen. Ik was duidelijk gek geworden.
Met mijn speeksel vol schaduwen bevloeide ik het harde zand.
“Heimwee is een hongerige maaltijd op het feestje des levens”,
sprak ik tegen het onzichtbare lijk dat in het water dreef.
Gestorven voor god en vaderland. Zo troebel in mijn hoofd.
Er groeide neerslachtigheid tussen mijn ogen, er wortelde
ongeloof en desolaatheid in mijn aderen, alles herhaalde zich.

Jouw naam (zonder hoofdletter tussendoor)
stak met kop en schouders boven de overlijdensberichten uit.
Ik herkende je in een oogopslag, je stond op de laatste bladzijde.
Bij ons regende het nu onophoudelijk, elders in de wereld was het droog,
maar de leegte van de weerkaatsing bestond uit gebroken tranen.
Ik sloeg een kruis en prevelde je schoonheid, de storm raasde verloren.
Van nu af aan moest ik verder, verder dan dat ik ooit al was geweest,
mijn beeld van onsterfelijkheid achterlatend, toch leefde je voort.
Er zaten woorden in mijn keel die ik moest bevrijden.

De dag was volbracht, ik treurde door het lot verminkt
en smachtte naar een omarming, een troostend woord van hoop
en liters alcohol waarmee ik mezelf kon verdoven.
Gecreëerd door de afwezigheid van god barstte ik uit in tranen,
een anonieme hoofdrolspeler compleet waanzinnig van verdriet.
Toeterende auto’s brachten me terug naar de werkelijkheid.
In de dode hoek van een vrachtwagen wachtte een twaalfjarig meisje
op het onvermijdelijke, ik schreeuwde het uit en redde zo haar bestaan.
Toevalligheden bepalen wie leeft of sterft , jij ging dood, zij bleef leven…



esteban 20 september 2021