En zo geschiedde...
En zo geschiedde…
Het verkeerde woord gesproken,
de klok slaat nog een laatste maal.
Mensen draaien in zichzelf de tijd
nog éénmaal om, blaffen naar de maan
en schuiven voor de grande finale aan.
Drinken zich opnieuw wat karakter in,
wanneer de nacht wat dichter sluipt.
Want het is nog donker rond deze tijd van het jaar.
De sterren stralen de hemel oneindig toe
en brengen het stil verlangen tot uiting.
Van gedachten die een eigen leven leiden
over vroeger en gisteren en gelukkig zijn.
Ik bevind mij op de rand
van twijfelende en breekbare zinloosheid
tot hun geschreeuw mij zomaar wakker maakt.
Ik geeuw en krab eens aan mijn ballen.
Totaal onzichtbaar blijf ik tenslotte achter
alleen en sprakeloos, ook deze keer…
esteban 12 Oktober 2021
Reacties op dit gedicht
| marchiano di noche: | Woensdag, oktober 13, 2021 08:51 |
| gezit = bezit...lol | |
| marchiano di noche: | Woensdag, oktober 13, 2021 08:50 |
| hmm, behalve erg visueel ingesteld te zijn, zeg ik Goedemorgen Estaban! enuh, nou ik lees je dus, begrijp voel en liep aardig mee in je gedicht, nieuwsgierig tot 'n zucht van jammer... Als grap, of als om lezer op verkeerde been te zetten. Nu bleef dat vacuum nikszeggend achter, terwijl jij wel de skill set gezit! ben verbaasd waarschijnlijk,hahaha.. fijne dag | |
| september: | Dinsdag, oktober 12, 2021 21:09 |
| Schitterend gedicht Esteban wat voelbaar aan een zeker gevoel raakt. Soms onbestemd. Sta je erbij, kijk je er naar. Net als naar dit gedicht. Sprakeloos maar vol bewondering. | |
| teun hoek: | Dinsdag, oktober 12, 2021 15:59 |
| er is meer. th | |
| Dasje (lucky): | Dinsdag, oktober 12, 2021 11:57 |
| Indringend sfeervol... Een eenzaamheid die doorheen de ziel snijdt Meesterlijk gedicht! Liefs, Dasje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 oktober 2021 | ||
| Thema's: | ||