het beeld dat ik maak
is eerst doorzichtig als sluierstof
verweven met zilverzand
wat glasscherven en vloeibaar porselein
gevangen in dit moment als een droom
een vonk van licht een witte roos als glas zo broos
en vandaag denk ik aan een lied jouw warmte en jouw kleuren ontwaken mij

tot de schaduwen verstillen
als parelwitte sluiers van rouw
waar het avondlicht nog even doorbreekt

en emotie tekent
waar engelenvleugels elkaar bijna raken
grif ik elk woord wat troost zachter schenkt
met het verder tekenen dichtbij hun namen

als bloesems op leesbare lijnen
er is niets dan emotie in verborgen
in dit stil zwijgen dat betekenis geeft
tot in de stilte van steen

terwijl jouw woorden
me raken in dit moment
voel ik mij even verloren
en en herken ik enkel dit
breekbaar zijn om thuis te komen
tot alles opnieuw is geboren
om binnen te gaan
en vooral om liefde die altijd in het hart blijft

en de zee tekent in golven
tot donker purperen kleuren
langs het open raam
van een eeuwenoud verhaal steeds opnieuw
kan je het verdriet
nog vertalen in de breekbare bloei
van leven en door dit
voor even voelbaar sterven

want achter de sluier
van mijn dromen bloeien nog steeds de tuinen
vol zonnebloemen en lavendel

om alles heen en raken deze beelden
in een stilte van spiegelglas tot ieder uur
en leven bloeit om stil te branden
geborgen voel ik mij in
de nabijheid van jouw handen

er branden kaarsen

en herfstlicht gloeit in de laatste nerven
tot gouddraad verweven over deze tijd
waar bladeren met emoties beschrijven in dansen
wat poëzie verzacht als een pas ontwakende melodie voel ik

en wie jij bent
die ik nu enkel liefde kan noemen
door deze stille momenten te lezen
die blijvend en breekbaar te voelen zijn
terwijl ik denk
zoals het is

om lief te hebben

als eeuwig en tijdloos