Ik voelde mij even helemaal niets
Doch gevuld met warmte van het licht
Ik was gewoon even helemaal nergens
En deed tevreden mijn ogen dicht
Ik liet mij meevoeren naar niets
Het was daar zo stil, vredig en fijn
Ik ademde een paar keer stevig in
En was eventjes thuis in mijn eigen zijn
Ik verdwaalde in dat heerlijke niets
Maar voelde mij niet verloren of alleen
Ik was veilig met elke stap die ik zette
Met niet zichtbare bescherming om mij heen
De tijd gaf maar een paar seconden vrij
Maar dit moment voelde aan als een eeuwigheid
Totdat de realiteit mij zachtjes, maar indringend riep
En mij terugbracht naar de werkelijkheid
Door die alleszeggende knuffel van het universum
Gedragen door liefde, licht en kracht
Voelde ik mij in dat mooie niets even alles
En ben ik altijd meer thuis geweest dan ooit gedacht