Toen ik nog maar net kwam kijken
Wist ik zoveel meer zeker
Dan nu met haar steeds voller van grijze strijken
Ik drink gulzig uit de onwetendheidsbeker

Zekerheden over werk privé en vaderschap
Stonden in steen geschreven
Nu jaren later en na menig stap
Heb ik nog steeds geen nieuwe generatie doen leven

En de onzekerheid
Of het ons ooit gegund zal zijn
In stilte is het dat mijn hart lijdt
De wens is zo groot voor een geschenk zo klein

Maar wellicht
Zal ik de lach en traan
Die zich verbergen in ons kinds gezicht
Aan mij voorbij moeten laten gaan

Die gedachte bitter van smaak
Die mijn hoofd en hart ongewild veroverd
Al het andere is slechts as en bijzaak
Word ik vervloekt of betoverd

Nieuwe dromen kunnen komen
Maar loslaten kan ik dit niet
Wat heeft het voor nut om te dromen
Als een volgende generatie de verwezenlijking niet ziet

Het is pijn die zich niet uit in tranen
Maar soms zichtbaar is in mijn gezicht
Wanneer nieuwe groeven hun weg banen
En uit mijn ogen verdwijnt de schittering van het licht

Want ik hou van het leven
Van al die kleine beetjes goed
Van onvoorwaardelijk jezelf geven
Kwetsbaarheid als ultieme moed

Ik wil niet dat het bij mij eindigen zal
Een volgende generatie moet de vlam van goedheid beschermen
Want een gebrek aan licht is er overal
Altijd zal er iemand zijn waarover de zachtmoedige zich kan ontfermen

Dus wij blijven hopen
Ook al groeit de vertwijfeling
Of je ooit naar ons toe zal lopen
Onze liefdes vlees geworden ultieme belichaming

Weet dat je welkom bent
En dat ik op jou wacht
Je bent het beste ook al ben je ongekend
Ik hoop op jou en jij geeft mij kracht