Nabij
duisternis
valt door koele nevels
op deze verharde aarde neer
en een zwarte sluier bedekt de zee
die langzaam elke herinnering verliest
de leegte voedend van hunkering
door een ongeborgen tijd
tot elke nog ongeboren droom bevriest
terwijl de golven verkild
en versteend te voelen zijn
en ik voel die kilte
dieper terug in een radeloosheid
van tranen en ik voel
de pijn zoveel dichter binnenkomen
in het kind met bedelende hand
ik ken de weg
van hen die bidden ik zie
ontelbare kaarsen branden
voor het hervinden
van een vonkje hoop
terwijl ik luister
naar jouw helende woorden
van troost zo voelbaar
als een zonnestraal open bloeit
die elke bloei opnieuw ontluikt
het blijft
in deze herkenbare melodie
zo zacht en rakend
als schaduw van het leven
en als een fluistering
waarin het spiegel licht
van de diepste emoties
langzaam ontkiemt tot bloeien
tussen de breekbaarste beelden
van het hart
fluister ik jou mijn dromen toe
nabij
zoals de liefde is
nabij
zoals jij
deze diep voelende stilte
zo troostvol vertaald
stil gedragen en geborgen
door het samen zijn
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Zaterdag, februari 12, 2022 12:26 |
| van Palestina |
|
| M-Rose: | Zaterdag, februari 12, 2022 12:14 |
| da mag k ni zeggen kleine fee maar ie komt van ver das zeker | |
| Anneke Bakker: | Zaterdag, februari 12, 2022 12:06 |
| Hoe intens zijn jouw woorden M-Rose, Zo intens nabij, zo aanrakend mooi. Welke engel fluistert jou die troostvolle woorden in, woorden die ik nooit zou kunnen bedenken. Een parel van een gedicht om op handen te dragen voor degene die hier iets bij voelt. Zonnige groet met liefs, Anneke |
|
| teun hoek: | Zaterdag, februari 12, 2022 09:58 |
| houdt die hoop vast. th | |
| Dirk Hermans: | Zaterdag, februari 12, 2022 09:11 |
| Heel sterk in zijn mooie vorm van woorden gebracht | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 februari 2022 | ||
| Thema's: | ||