Teun Hoek

Wij leven mee ,
ik weet uit ondervinding
wat oorlog en vluchten is
maar dat is geschiedenis
 
Ik zie nu die beelden  op TV
daarom leef ik mee
en ieder die deze waanzin ziet
 
de Rus etaleert zijn macht, wat bezielt die man
de wereld gruwt van zijn snode plan
brengt een land in oeverloos verdriet
 
ik brand een kaars , doe mijn bede
vraag  God om vrede
roep Zijn  barmhartigheid aan
want heel Oekraïne rouwt
 
in mijn ogen welt een traan
en krijg het koud 

Anneke

Dauw levensrijk wonder
druppelstil voor plantengewas

schouwen al dat wonderbare
waterwereld's ogen, lichte zon

en ja, ook ons aller rouwranden
naast 't magnifieke niet oorlog genas

 tegen breekbaar aderen ons handen
bloed bindt, verspilt, als is geweest

geschiedenis nooit 't nodeloze geneest
en louter dauw wonder utopie zijn kon 

 september 

waar ik naar toe ga wordt het niet meer licht
zoekt een kat naar wat ze begraven heeft
het is jammer dat men er niks meer geeft
alleen rampspoed en een ander gezicht
 
je vindt er niet wat je zoekt of graag wil
de grond verzameld alleen doden en puin  
of kapotte stenen zoals ik deed in het duin
waar de zee af en toe kalm was en stil
 
mijn vriend zag ik niet toen ik naar hem zocht
hij was op jacht naar weer een nieuwe prooi
maar verschool zich soms in de smalle buis
 
sinds ik hem heb ben ik aan hem verknocht
al pakt hij wel eens een vogel uit de kooi
er liggen al velen doden bij het kruis

 stampertje 

Buiten dreigt
een verraderlijk licht
In een ver land
Wordt men overhoop geschoten
Ik voel me ziek, ik heb een beperking
Angst en ziekte treed in werking

De wereld staat voor een brutale vraag
En ik?
Kan ik nog wel verder?
Ik moet verder, zoals ik gedragen word
door de golven van het lot en de toekomst

Ik was niet bang voor wat er komt
Voor mijn kop zat een bord
Af en toe ben ik nu wel bang
Als de angst onstuimig wordt
En als ik misselijk van medicijn
en angst ‘s nachts
slapeloos onder de dekens lig
Ik kan er niets aan doen,
Ik heb ervaring met dit schemerlicht

Dreaming Star

Waar de aarde trilt 

onder een zwarte  sluier 
van diepe rouw
die de zon bedekt

waar oorlog grift
in onuitwisbare beelden 
door onzekerheid
 lijden 
open wonden 

waar in elk hart 

stille gebeden 
en medeleven 
samen vloeien

en een weg  tekenen voor liefde en hoop

M-Rose

in al
wat je ging
missen samen
gekomen te velde
je stil vergewissen hoe
schoon geweld uit het net
nog zo spatnatte groezelgroen
in draaiende stromen verwaaid
de spitse narcissen tot in je
tintelingen tinten tegen
het hemelboogs
helder blauw
tot waar zij
ook open
kwamen
voor mij
met jou.

Hans Winter