1.


Met diep zwart en wit kristal
geef ik ziel
aan het nog even pril
ontwakende beeld
uit water en klei geboren
eerst weerloos te voelen
als het stof
tot droom verweven blijft
ik laat je reizen
en leer je enkel voelbaar zijn

Zacht is de bloei
levendig en zo nabij
hoewel dit enkel in de stilte
van steen en glas en van bloemen
zal verteld worden
ik laat jou langzaam
ontwaken

In een wereld die
binnenkomende emoties
doet open bloeien
en jouw zachte blik

maakt me stil



2.



Kan je nu mijn verlangen voelen
zal je even mijn dromen herkennen
in ieder woord als schaduwen
door een spiegelbeeld gaan
en een diepte vol ogenblik
van betekenis meer verrijken
en steeds verder waar
de Muze danst tekent liefde
rakend en breekbaar
over ontroering
dichtbij die jou beschrijft

Helder
als een sterren volle nacht
helend
als licht de beelden
dieper
ontwakend
in alles wat ons
zijn is

door pas ontluikende vonken
die met deze emoties samen
komen en stil onbegrensd
in elkaar vloeien
tot langzaam vertaald
in deze pas gekozen melodie
die een hemel raakt

van lente golven en van rozen