Brekend
diep zwart lak ik de beelden
die deze droom bewonen
in een wereld van stilte
met golven geschilderd door zand
tot een donker stil ritme
de zee
weerkaatst bijna brekend
in de laatste momenten
te voelen
bij de woorden die je leest
maak van verlatenheid
mijn huis in tegenlicht
enkel zoekend wat breekbaar is
als in een vlindercocon
van pas ontwakend leven
voel emotie
verdicht bijna rakend
helend
met een indigo maan
met de witte lelie
van sneeuw en wolken
ik zal de ramen kleuren
door deze stervende nacht
die mij enkel leegte voelbaar maakt
in het stof van jouw wegen zal morgen
deze nieuwe herinnering bloeien
nog lichter
dan vlinders in een tempel van glas
als we terugkeren
in wat wordend is bloeit lente
en tekent een schuilplaats
achter een kleine spiegel
van nog onvertaalde dromen
die dit hart doordringen
over een stille diepte
van liefde
tekenen emoties trage beelden
door het kleuren en opnieuw ontluiken
van regenbogen
over een open vouwende dag
die is ontstaan
door licht
en voor even
geborgen zijn
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Dinsdag, mei 03, 2022 19:47 |
| Dit gaat zo door je die sterke woorden van kracht mooi verwoord | |
| teun hoek: | Dinsdag, mei 03, 2022 09:58 |
| warme geborgenheid. th | |
| Anneke Bakker: | Dinsdag, mei 03, 2022 09:23 |
| Ik lees dit prachtige gedicht als troostwoorden die tot in de diepte stil doordringen, het werkt helend op deze openvouwende dag. Zonnige groet M-Rose met liefs. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 mei 2022 | ||
| Thema's: | ||