Schaduwen
Boven een sprookje van schaduwen
de ver stille bomenklank onder gewelf
tornt indigo schouwspel strepen oranje
scabreuze vleugel, 't eindeloze vallen
in avond het luwen en gemoed gelooft
zinderen krekels, schril krijt een vogel
voor oren kan een mens diep verlaten
in het avondrood vallen zonder praten
hoogstens de matte sikkel alleenheerser
melkwit der rozen het thuiskomen kleurt
wereld waar alles schoksgewijze naast
elkaar bestaat, en gebeurt wat gebeurt
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, juli 03, 2022 00:28 |
| Dank je wel Dirk voor je fijne reactie. Fijn weekend gewenst. Warme groet. | |
| Dirk Hermans: | Zondag, juli 03, 2022 00:20 |
| Stralend mooi knap gebracht | |
| september: | Zaterdag, juli 02, 2022 20:12 |
| Dank je wel lieve Anneke. Ik wens je een fijn weekend in Capelle a/d Ijssel. Liefs | |
| Anneke Bakker: | Zaterdag, juli 02, 2022 08:36 |
| Hoe mooi weet jij dit sprookje uit haar schaduw tw halen Maya, volop in het stralende zonlicht te late stralen, en in de avondkleuren tot me laten komen. Ik geniet hiervan. Lieve groet vanuit Capelle a/d IJsel (weekendje) Anneke |
|
